Funeral 1

Kasalukuyan akong nakasakay sa bus patungo sa isang himlayan upang dalawin ang namayapa kong nobyo.

It’s been a long time nung huling dalaw ko rito. High school boy friend ko hanggang 2^nd year college, sumama ako sa aking magulang papuntang Korean para dun na ipagpatuloy ang aking paaral at para na rin makalimut, double purpose ika nga.  Hindi naman ako nabigo dahil natanggap ko na wala na sya aking piling.

Nakariting ko ang isang pang mayamang himlayan, nakakatawa nga dahil kahit patay na may difference pa din.

Nasa ganun akong pag-iisip na di ko namalayan na huminto ang bus na aking sinasakyan, agad naman akong bumababa at tinungo sa loob ng simenteryo.

Pinuntahan ko yung puntud ng aking pumanaw na nobyo.

John Kenneth S. Alvarez

1993 – 2010

Yung lang ang nakalagay sa kayang lapida. Nilagay ko na ang dala kong bulaklak at inayus ang kandila at sinindihan ito. Nagdasal ako ng taimtim at kina-usap sya. Hiningi ko sa kanya kung pwede nab a akong magmahal ng iba. Alam ko yung rin ang gusto nya, meron syang malamig na hangin ang yumakap sa akin. Hindi ako natakot alam ko sya yun at alam ko na pumapayag sya.

‘Salamat John.’, ang tangi kong nasambit.

Para naman nanlamig ang aking labi at alam ko na huling halik na nya ito dahil simula sa araw na ito ay magmamahal  na akong muli.

‘Wag kang mag-aalala, parati kang naririto.’, sabay yakap ko sa aking sarili.

Nilisan ko ang pud ng lalaking minsan kong minahal ng lubos.

Kasalukuyan kong nilalakad ang simbahan na nasa loob ng sementeryo at pumasuk. Halatang pang mayaman nga, hindi mo aakalain na simbahan ito dahil kahit ako hindi ito masasabing simbahan. Pumanhik agad ako sa itaas gamit ang isang escalator. May naririnig naman akong taong nagsasalita di kalayuan.

‘Nag-umpisa na pala ang mesa.’, tangi kong nasambit sa sarili.

Lumapit agad ako para makahanap ng mauupuan, huling silya ang inupuan ko para naman hindi ako mailang.

Pagka-upo ko napagtanto ko na hindi pa ito Pari kundi isang binata ng nagsasalita patungkol sa kanyang pumanaw na kapatid.

Patuloy lang syang nagsasalita ng may napansin akong isang binata rin na hindi kalayuan sa aking inuupuan. Unang pansin ko pa lang rito napaka-updated sa fashion.

Nakawinter jacket ito na parang cardigan na kulang grey na manipis.

Tinitigan ko lang sya habang nakikinig. Bilag naman syang may kinamut sa likud nya at seguro nasa instinct nya na merong natitig sa kanya kaya seguro tumingin ito sa aking kinaruruuna.

Mapungay ang mga mata nito, maputla ang balat, pulang labi at napaka-itim na buhok.

Nagkatitigan kami nito ng mga ilang Segundo, ngumiti ito sa akin sa dimalamang kadahilanan.

‘Unpredictable pero Cute.’, sabi ko sa aking isip.

Nakinig ulit ako at pasimpleng numanakaw ng tingin sa binatang napaka-unpredictable.

Tumayo ang mga tao hudyat na tapos na ang binata sa pagsasalita. Agad naman silang nagtungo sila kung saan nakahanda ang pagkain bilang merienda. 

Nawala yung binata sa aking patingin dahil sa kakatingin sa mga tao patungo sa nakahaing merienda, kaya tumayo rin ako para saluhan sila.

Nakarating ako kung san nakahain ang merienda, imbes na kumain ay naglaro lang ako. Alam kong masama maglaro sa pagkain pero wala talaga ako sa mood para kumain kaya gumawa na lang ako ng isang pyramid gamit ang mga cracker ng my san graham.

Abala ako sa paggawa ng pyramid ng may biglang nagsalita sa aking likuran.

‘You like a Cracker huh?’, sabi nito.

Agad ko naman itong nilingun para Makita ang mukha. Nabigla ako dahil hindi ko inaasan ng lalapit ito sa akin.